Helpless

I'm feeling so helpless. Naiiyak ako. I'm so bothered. Really.

Masiyado na ba akong nagiging selfish? Sobra na ba akong nagiging self-centered? Sarili ko na lang naiisip ko? Nakikita ko? Naaalala ko? Masiyado na ba akong nag-fo-focus na lang sa paghihirap ko? Di ko iniintindi ang iba?

Pero itong ginagawa ko di naman para sa sarili ko. Well, maybe, siguro nga, part. Pero ang dahilan naman talaga kung bakit sobra akong nag-fo-focus sa pagre-review -- na halos dahil dito ay wala na akong ibang ginagawa kundi umupo (which is not exactly true coz I made it sure na tapos ko na lahat ng trabaho before ako magsubsob sa aking mga books), as if ako na ang pinakatamad na tao sa mundo, na halos maaway ko na kahit sino pa man basta wrong timing as if ako na ang pinakamasungit and pinaka-sensitive na tao sa mundo -- is because gusto ko nang matapos ito. Gusto ko nang matapos ang kalokohan na ito. Dahil after this, if I have succeeded with this objective, madali ko nang magagawa ang next step! And what is that? To work! Bakit gusto ko nang mag-work? Not actually totally for myself but for them! For them! For them… dahil kapag nasa point na iyon na ako, obviously, kaya ko nang maibalik all ng mga ginawa or nagawa nila for me. Finally magkakaroon na ako ng worth para sa kanila. And not just a younger sister na overly dependent pa sa kanila coz I'm still nothing. Worthless. Useless. Independable. Which is exactly who I am right now.

And yet napakahirap. Napakasakit. Sobra. Kahit gaano pa pala kaganda ang reason and purpose ng ginagawa ko, ang lumalabas and napapansin lang is ang negative side.